«زمانی که حضرت قائم(عج) ظهور میکند، [کنار کعبه] ما بین رکن و مقام میایستد و پنج ندا میدهد:
الأول: ألا یا أهل العالم أنا الإمام القائم؛ آگاه باشید ای جهانیان که منم امام قائم.
الثانی: ألا یا أهل العالم أنا الصمصام المنتقم؛ آگاه باشید ای اهل عالم که منم شمشیر انتقام گیرنده.
الثالث: ألا یا أهل العالم إن جدّی الحسین قتلوه عطشان؛ بیدار باشید ای اهل عالم که جد من حسین را تشنه کام کشتند.
الرابع: ألا یا أهل العالم إنّ جدّی الحسین علیه السّلام طرحوه
عریانا؛ بیدار باشید ای اهل عالم که جدّ من حسین را برهنه روی خاک افکندند.
الخامس: ألا یا أهل العالم إنّ جدّی الحسین علیه السّلام سحقوه
عدوانا؛ آگاه باشید ای جهانیان که جدّ من حسین را از روی کینه توزی پایمال
کردند».[1]
به هر حال؛ چه این جملات روایت باشد و چه نباشد و چه استناد آن به
امام زمان(عج) محرز شود و یا نشود؛ بیانگر این واقعیت تاریخی است که امام
حسین(ع) در روز عاشورا به حالت تشنگی شدید به شهادت رسید.
در روایتی چنین نقل شده است:
«حسین(ع)، تشنه شد و کاسه آبى خواست. هنگامى که آنرا به دهان بُرد،
حُصَین بن نُمَیر، تیرى به سوى او انداخت که به دهانش فرو رفت و میان او و
آب نوشیدن، مانع شد و حسین، کاسه را از دست، فرو گذاشت. هنگامى که دید
دشمنان از او پس میکِشند، برخاست و بر تَل و سیلْ بندِ کنار فرات، به سوى
آب رفت که جلویش را گرفتند...».[2]
و منابع کهن حدیثی و تاریخی دیگری که شدّت تشنگی امام حسین(ع) را در روز عاشورا نقل کردهاند.[3]

منابع:
[1]. یزدى حایرى، على، إلزام الناصب فی إثبات الحجة الغائب (عج)،
محقق، مصحح، عاشور، على، ج 2، ص 233، بیروت، مؤسسة الأعلمى، چاپ اول،
1422ق.
[2]. دینورى، احمد بن داود، الاخبار الطوال، تحقیق، عامر، عبد المنعم، مراجعه، شیال، جمال الدین، ص 258، قم، منشورات الرضى، 1368ش.
[3]. ر.ک: سید بن طاوس، اللهوف فی قتلی الطفوف، ص 120، تهران، نشر
جهان، چاپ اول، 1348ش؛ ابن نما حلی، جعفر بن محمد، مثیر الأحزان، قم، ص 73،
مدرسه امام مهدی(عج)، چاپ سوم، 1406ق.